Ik hou van ijs. Ik vind het heel leuk. Muntchocoladechip, om precies te zijn. Of misschien koffie gearomatiseerd. Ik ben er dol op, vooral in een suikerkegel op een warme dag, hoewel ik zelfs in deze ijskoude maanden ijsjes op de hersenen heb. Ik heb altijd van ijs gehouden. Mijn grootvader bracht kartonnen ijs van Baskin Robbins voor ons mee toen mijn ouders weggingen. Het was onze eigen kleine speciale traktatie van hem. En ik was verslaafd. Spring naar school. IJs was mijn go-to-food om me te overgeven. Een vriendin en ik zaten op de bakstenen muur buiten WaWa, de buurtwinkel die het dichtst bij mijn slaapzaal was, en samen poetsten we een doos met Ben Chunky Monkey op. Keer op keer dat jaar kwamen we bij elkaar om ijs in te halen en te eten. Later, toen ik kinderen kreeg, was ijs een natuurlijke traktatie om ze te geven, net zoals mijn grootvader het altijd aan mij gaf. Jarenlang, wanneer ik met de nachtelijke vraag zou worden geraakt, "Kan ik een traktatie als toetje hebben?" Vroeger zei ik gewoon ja. Het ijs en koekjes vloeiden vrijuit. Ik rechtvaardigde mijn laksheid met de gedachte dat onze kinderen het meestal goed eten. Ze houden van fruit en groenten en een verscheidenheid aan verschillende soorten voedsel, dus waarom geef je ze niet na het eten? Tegenwoordig kan ik de dessertquery horen voordat er zelfs maar naar wordt gevraagd. (Als ze slim zijn, onthouden mijn kinderen 'alsjeblieft'.) Het antwoord verandert echter steeds meer. Ik begon te denken dat, hoewel ze gezond en als gezond voedsel zijn, ik mijn kinderen op de lange termijn niet help door hen na elke maaltijd een suikerachtig dessert te geven en hen een ongezonde gewoonte voor het leven te leren. Nu hebben we meer fruit voor het dessert, of misschien hebben we soms zelfs helemaal geen dessert. Het wordt steeds minder een gewoonte van de drukte en meer een bewuste keuze om af en toe eens af en toe wat te genieten. Misschien komt die automatische vraag niet meer en zullen mijn kinderen het dessert niet als vanzelfsprekend beschouwen. Misschien zullen ze opgroeien denken aan ijs niet als dat ding dat je krijgt na het avondeten, maar als een speciale traktatie die ze gebruikten om te delen met hun moeder.
