Ik had meningitis en ik leefde om het verhaal te vertellen. Toen ik in mijn leven mijn meest onbenullige gevoel had, wist ik niet dat schoonheid me zou helpen beter te worden. Voordat ik ziek werd, was ik je gemiddelde werkende meisje in New York City. Mijn kast was groter dan mijn keuken en het kostte me meer dan een uur om me klaar te maken in de ochtend, van het uitzoeken van de perfecte accessoires voor mijn outfit, tot het coifferen van mijn pompadour, tot het aanbrengen van mijn favoriete tint rode lippenstift. Ik was heel trots op mijn uiterlijk. Ik bedoel, hoe kon je geen hoge hakken dragen als je naast wolkenkrabbers stapt? In één hoofdpijn, ben ik bijna twee jaar uitgegroeid van girlie van nature naar bedleger. In die tijd zat ik plat op mijn rug te liggen de hele dag. Ik zal je de bloederige details besparen, maar voor mij leek niets lelijker dan mijn uiterlijk, dat was gegaan van iets waar ik constant aan werkte, tot iets dat ik niet meer kon beheersen. Ik voelde me hopeloos gevangen in mijn gebroken lichaam. heb constant pijn, er is geen ontsnapping aan; het is als een intens alarm dat constant door je brein wordt gehackt. Ik zou alles hebben gegeven om het te laten stoppen voor slechts tien minuten. De pillen deden het niet. Gelukkig ontdekte ik dat verlichting in een ander soort fles kon komen: nagellak. Na het bekijken van een van mijn favoriete films voor de miljoenste keer, "Earth Girls Are Easy" - het verhaal van een kleurrijke Los Angeles-manicure gespeeld door Geena Davis die valt voor een harige Jeff Goldblum (hebben we niet allemaal!) - het kwam bij me op dat rad nail art iets was dat ik zelfs in mijn situatie kon doen. Dus ik begon te schilderen - en stopte niet .
Vrij om elk ontwerp te maken dat ik wilde - roze poedels, stippen, Poké-ballen, bogen, pizza, geruite, palmbomen, noem maar op, nagellak gaf me mijn gevoel van eigenwaarde terug. Het heeft mijn leven veranderd. Insomnia werd de perfecte vrije tijd om instructievideo's over nail art op YouTube te absorberen. De belofte van een nieuwe glans van poetsmiddel motiveerde me om moeite te doen om naar mijn drugswinkel in de hoek te lopen. Ik gaf mezelf een nailart alter ego en begon mijn ontwerpen te bloggen op MissPopNails.tumblr.com. Nagelkunst zorgde er zelfs voor dat ik me comfortabeler voelde om vrienden te laten bezoeken en zo konden ze ook met mijn beauty-goodies spelen. Door gedetailleerde muurschilderingmanicures te maken, kreeg ik het gevoel dat ik geen waardeloze bobbel was. Nu was ik een nailartieste. Ik schilderde net als Michelangelo de Sixtijnse kapel - op zijn rug! Misschien waren mijn beelden quizter, maar al snel was mijn ziekbed veranderd in een salon.
De ontdekking dat schoonheid me kon helpen herstellen van een ziekte was een realisatie voor mij, maar vanuit een wetenschappelijk en psychologisch oogpunt was het geen verrassing. In hetzelfde jaar ontdekte ik mijn liefde voor bedazzled manicures, een chronisch ziektestudiedocument beweerde dat: "Of het nu gaat om in persoonlijke verzorgingsactiviteiten, zoals het toepassen van cosmetica, sieraden of haaraccessoires, kan de zorg voor zichzelf een effectieve interventie zijn. "
