Hoe gelukkig te zijn: gevoel van empathie

We kennen allemaal mensen aan beide uiteinden van het empathisch spectrum: degenen die met een versgebakken lasagne overhaasten wanneer je kat sterft en degenen die je laten werken tot 21.00 uur op de avond dat je kind de solo in de zevende heeft - cijfer muziek. Normaal gesproken noemen we de laatste Scrooge 'koud van hart'. Maar de biologie is verkeerd - het is niet het hart dat koud is, het zijn de hersenen. Zoals met bijna al onze biologische functies, is er een overlevingswaarde in het voelen van empathie voor anderen; Samenwerken met een community om een klus te klaren is voordeliger dan alleen doen. Het is meer dan alleen aanpassing in het spel. Het is de hersenfunctie. Ons morele systeem is grotendeels afhankelijk van hoe verbonden we ons voelen met anderen; hoe meer verbonden we voelen, hoe hoger onze mate van vrijgevigheid en mededogen.

Een deel van de biologie komt van een fenomeen met spiegelneuronen. Iemand doet iets om je heen (gaapt of kruist haar armen) en je pakt het op en weerspiegelt de actie terug. Spiegelneuronen, zoals kleine, neurologische camera's, registreren het leven zoals het is. Het is hoe kinderen leren en waarom je een zuiders accent kunt oppikken na een jaar in Louisiana te hebben gewoond. Deze neuronen worden in verschillende hersengebieden aangetroffen en schieten in reactie op de acties van mensen.
Wanneer u een persoon een bepaalde actie ziet uitvoeren, wilt u de actie automatisch simuleren (gesloten circuits in de hersenen kunnen dit echter verhinderen). Dit is van toepassing op het kijken naar iemand die danst op "Dancing With the Stars" of een aas op de US Open, daarom kunnen we beter presteren nadat een echte pro ons de weg wijst.

Spiegelneuronen zorgden ervoor dat de hersenen van onze voorouders aanzienlijk groter werden, omdat hun leervermogen (en dus overlevingsvermogen) zo dramatisch groeide. Het koele ding is dat de spiegelneuronen niet alleen vuren met geeuwende en andere onbeduidende lichamelijke oneffenheden; je spiegelneuronen reageren ook op emoties en genereren empathie.

Wanneer je ziet dat iemand op een pijnlijke manier wordt aangeraakt, worden je eigen pijngebieden geactiveerd; wanneer je een spin op iemands been ziet kruipen, voel je een griezelig gevoel omdat je spiegelneuronen vuren.

Sociale emoties zoals schuldgevoel, schaamte, verlegenheid en lust zijn gebaseerd op het unieke menselijke spiegelneuronsysteem dat wordt gevonden in het deel van je hersenen dat de insula wordt genoemd. Daarom voel je je verdrietig als je getuige bent van een tragedie; je kunt je inleven in mensen die het ervaren. Het is wat je in staat stelt contact te maken met andere mensen en je verschillen te overstijgen. Vrouwen lijken meer toegang te hebben tot dit deel van de hersenen dan mannen, vooral in de vruchtbare jaren.