Ik voelde me geïnspireerd om het Museum of Sex in het midden van mijn derde trimester te bezoeken, deels omdat ik het uiterlijk van een zwangere dame die in zijn zalen ronddoolde probeerde om twee en twee bij elkaar te brengen ("Dus als we ... en dan hij ... ohhhhhh "), en deels omdat ik dacht dat er in elk museum met een seksthema een plaats moest zijn waar een zwangere vrouw het eindpunt van een installatie kon zijn:
"Hier komt de seksuele reis van opwinding naar bevruchting tot een einde wanneer de plaats van het mannetje in het echtelijke bed wordt vervangen door een Snoepelkussen."
Pre-zwangerschap, op een schaal van "koelte met mijn vrouw en lichaam" waar nul is total body dysmorphia en 10 is een naakte aarde moeder zwevend in een bad met chia zaden, ik zou zeggen dat ik misschien een 6 of 7 was. Ik voel minder een prachtige cello dan een zware piano-accordeon. Ik ben niet seksueel voldoende bevoegd om ooit te investeren in erotische lithografie als interieur. Zwangerschap heeft me nog niet het gevoel gegeven dat ik een wandelende vulva in bloei ben; het was eerder een ervaring in aanpassing. (Google "sex posities derde trimester" en je komt met een ondiepe duik van houten lepel stock photography.)
Dit maakt het Museum of Sex tot een verrassend goed zwangerschapsuitje: het gaat ook over aanpassing, waarbij het idee van "normale" seksualiteit wordt weggedaan. Het biedt ook talloze mogelijkheden voor u en uw reusachtige baarmoeder om niet het raarste exemplaar in de kamer te zijn. Mijn lichaam op 35 weken, dat lijkt op een hippie-hop, leek veel minder belachelijk dan Andrew H Shirley en de 'Fuck Bike # 001' van William Thomas Porter - een prestatie op het gebied van aanpassingen aan de fiets met een vaste versnelling en een Vision Zero-nachtmerrie. Hoe werkt het? Jij denkt. Waarom gaat het niet over? Hoe houd je het vast? Kan ik het aanraken? Ik wil niet staren maar ik KAN NIET WEG ZIJN.
Het is precies zoals een zwangere persoon .
