Wat Daten met Haarverlies heeft me Geleerd Over Vertrouwen

Ik ben een groot voorstander van het zoeken naar dingen om naar uit te kijken, vooral als het gaat om romantiek. De anticipatie is altijd een van de beste onderdelen van een relatie. Als je van een afstandje verrukt bent, kun je eenvoudigweg zien dat die superfijne fitnessinstructeur jouw dag kan veranderen; je vingers zullen flitsen over het toetsenblok van je smartphone om hun laatste buiging van "Hallo" te melden aan je beste vriend. Als je op weg gaat naar een eerste date, vind je het leuk om de perfecte outfit te bepalen en je favoriete foto van je suitor van hun Facebook-, Tinder- of Instagram-pagina te laten zien aan je vrienden, moeder en / of iedereen die wil luisteren.

Helaas, met anticipatie komt ook angst, en daar is voldoende ruimte voor binnen het rijk van romantiek. Vragen knoeien onze gedachten terwijl we op weg gaan naar de reservering van zeven uur: zullen er ongemakkelijke stiltes zijn? Vindt hij The Big Bang Theory eigenlijk op afstand grappig? Zal hij de gladde huid van mijn baby opmerken als hij mijn hand vastpakt - of als hij probeert zijn vingers door mijn haar te strijken? Wat zijn zijn gedachten over een kuiken met een vijfvingerige voorhoofd verborgen onder de schattige pony?

We pletten de leuke anticipatie van de eerste date in als we obsederen over de mogelijkheid om geen tweede te krijgen. Het afgelegen lusten is niet zo leuk als we ons realiseren dat we het echt van dichtbij willen hebben. Er zijn zoveel redenen waarom een datum naar het zuiden gaat (of nooit gebeurt): de persoon is onbeschoft tegen de barman. De persoon maakt (eigenlijk) veel door op dit moment en serieus kan geen tijd tot nu toe maken. De persoon is niet ouder dan een vorige relatie.

Maar toch, als we denken aan afwijzing en romantiek, geven we bijna altijd de schuld aan onze fysieke verschijning: ik was niet heet genoeg. Haar ex was veel schattiger dan ik. Ik droeg het verkeerde ondergoed.

Vorig najaar was ik op mijn eerste date na het beëindigen van een lange on-again, off-again relatie. Het ging eigenlijk heel goed: het gesprek stroomde gemakkelijk. Hij was helemaal naar beneden om de bar te verlaten en ijs te gaan halen op mijn favoriete plekje voordat hij dichtging. En het feit dat hij super schattig was en gitaar speelde op de muzieklocatie waar we naartoe gingen deed absoluut geen pijn. Door uit te gaan met de hete muzikant voelde ik me als Taylor Swift (behalve dat hij mijn hitlijst niet zou maken als hij niet nog een keer wilde rondhangen).

Naarmate de nacht vorderde, had ik mijn Assepoester-moment. Niet zoals de "Hij is mijn prins charmant" soort epiphany. Meer als de "Heilige rotzooi, hij zou kunnen opmerken dat ik hier in een pompoen" soort reed. Iedereen stond te dansen op de laatste band en hij besloot dat het een geweldig idee zou zijn om zijn armen om me heen van achteren te wikkelen en met zijn hoofd bovenop de mijne naar de muziek te zwaaien. Een deel van mij was helemaal opgestookt: deze Jason Mraz-achtige vent was in mij! Het andere deel was doodsbang dat hij het zou opmerken: de tekortkoming die ik voelde overwon al mijn schuine grappen, met heldere ogen praten over mijn liefde voor schrijven en begrip van zijn drukke schema.

Ik heb alopecia-areata. Dit is een mooie manier om te zeggen dat ik geen wenkbrauwen en een kale plek op mijn hoofd laat vallen. Hoe weg te komen met Murder- ster Viola Davis spreekt er zo nu en dan over, maar de aandoening verdwijnt vaak naar de achtergrond, vooral in de media en vooral omdat het wordt beschouwd als een puur cosmetisch probleem. Volgens de National Alopecia Areata Foundation zullen echter meer dan 6, 6 miljoen mensen in de Verenigde Staten op een bepaald moment in hun leven alopecia-areata ontwikkelen. Alopecia areata heeft geen invloed op iemands fysieke gezondheid (het betekent eigenlijk dat het auto-immuunsysteem overwerkt), maar de emotionele gevolgen van haaruitval kunnen verwoestend zijn.

De ziekte is ook zeer onvoorspelbaar. Dr. Jerry Shapiro specialiseert zich de laatste 25 jaar in haaraandoeningen. Hoewel hij de behandeling aanbeveelt in de vorm van hoofdhuidcrèmes en -injecties (die verbazingwekkend prijzig en / of pijnlijk kunnen zijn), is er momenteel geen verklaring of remedie voor de aandoening.

Mijn moeder ontdekte kale plekken op mijn hoofd tijdens de tijd dat ik twee was. Ik droeg hoeden tijdens de basis- en middelbare school en werd als kind blootgesteld aan een behoorlijk brutale plagerij. De ziekte heeft verlammende psychologische gevolgen, vooral voor kinderen en degenen die pas zijn gediagnosticeerd.

Op de middelbare school had ik genoeg haar om te kiezen voor een super sexy combover look, waarbij ik delen van haar in bepaalde gebieden zou verschuiven, ze op hun plaats zou bevestigen met heldere vlinderklemmen om de plek te bedekken (niet allemaal tegelijk, heren). Ik voelde me lelijk op de reguliere, en toen ik dichter naar mijn laatste jaar kroop, had ik nooit een eerste vriendje, date of kus gehad, waardoor ik me helemaal niet op Angelina Jolie voelde.

Aan het einde van mijn junior jaar vertelde een goede vriend van me dat ik me niet met de clips zou moeten bezighouden. Ze was een van de bevoorrechte weinigen die ik toestond te zien met mijn haar volledig naar beneden toen we in de comfort van mijn eigen huis waren, en toen ze dat deed, zei ze: "Je haar ziet er zoveel beter uit ." Helaas, dit vriend overleed vóór ons hogere jaar, en pas toen besloot ik om naar haar woorden te luisteren. Ik heb de zomer doorgebracht, niet bedekt toen ik met mijn vrienden was, en op de eerste dag van het laatste jaar was ik slechts een beetje nerveus toen ik mijn kale plek trots boven op mijn hoofd liet zitten.

Door niet te observeren of mijn plek zichtbaar was, heb ik mezelf meer plezier gegeven. Ik werd veel zelfverzekerder. En het was vanwege dit - niet het feit dat ik er beter uitzag met mijn haar naar beneden, maar dat ik meer zelfvertrouwen had - dat ik in die tijd verliefd kon worden op mijn beste vriend.

Hij maakte het moeilijk om niet verliefd op hem te worden; we hadden nooit genoeg dingen om over te praten, hij gaf altijd het beste advies en hij kon koken. Wat me schokte was dat hij verliefd op me werd : ik had een kale plek, mijn kussende ervaring bestond niet en ik heb eens een magnetron-pizza verpest.

Onze relatie is uiteindelijk niet gelukt, maar het is zeker niet afgelopen omdat ik alopecia heb. De laatste date die ik doormaakte werd om 21.30 uur niet afgesneden omdat ik geen wenkbrauwhaar heb. En Jason Mraz man en ik waren gewoon niet op zoek naar hetzelfde.

Ik ben in geen geval een femme fatale en mijn datingadvies gaat als een voetbalmoeder: Meet in a public place. Neem altijd een trui mee. Bij elke romantische ontmoeting met een man, bestel ik waarschijnlijk een gegrilde kaas van het kindermenu, verwijs Billy Madison op meerdere punten in de avond en huil bijna om hoeveel ik van Josh Groban minstens één keer houd. Ik weet niet veel over liefde. Maar ik weet wel dat de juiste persoon die dingen vertederend zal vinden, omdat iemand die groots al deed.

Iedereen heeft zijn "ding" dat ze niet leuk vinden aan zichzelf, en het is te vaak een fysiek attribuut dat ze niet alleen niet kunnen beheersen, maar ook simpelweg niet belangrijk zijn voor de juiste persoon. Dat 'ding' verhindert hen om uit te zien naar de prachtige dingen; ze analyseren het verleden of vrezen de toekomst.

Het ergste van het verlies van mijn eerste liefde was het verliezen van de vriendschap die daarmee gepaard ging. We waren begonnen als vrienden, en het idee om voor het eerst een nieuwe persoon te ontmoeten op een echte datum kan beangstigend zijn, vooral met mijn conditie. Maar de enige manier om te kijken is naar voren, en ik kijk er naar uit om weer verliefd te worden (en opnieuw en opnieuw, als Andrew Garfield en Hoodie Allen besluiten om mijn telefoontjes terug te sturen). Er zijn zoveel redenen dat dating ons angst kan bezorgen. Onszelf verslaan voor de manier waarop we eruitzien, behoort daar niet bij te horen. Er is gewoon te veel om naar uit te kijken.

Dus vertel je ochtendritueel dat je dat boek ook hebt gelezen (als je het echt hebt). Laat uw cijfers en een smiley op het servet achter zodat uw ober kan vinden wanneer hij zijn fooi gaat pakken. Vraag die super vriendelijke kennis waar je tegenaan loopt als ze koffie willen pakken. Het ergste dat iemand kan zeggen is: "Nee, dank u." Als ze iets ergers kunnen bedenken om te zeggen dan, wil je dan echt met ze omgaan?