Twee jaar geleden, in december, kreeg ik de diagnose melanoom. Simpel gezegd, het was slecht en ik huilde aan mijn bureau toen ik het nieuws kreeg.
Ik ben een schoonheidsredacteur en een zeer bleke huid, vele jaren lang en al jarenlang een obsessieve zonnebrandliefhebber - en iemand die regelmatig molcontroles krijgt. (Ik ben ook erg freckly!) Hoewel ik op het moment dat ik mijn nieuwe dermatoloog bezocht eind 2011 was, was het bijna twee jaar geleden sinds mijn laatste controle. Ik was heen en weer verhuisd vanuit LA en mijn check-up ging verloren in de shuffle.
Maar ik had een plekje op mijn borst opgemerkt dat ik wilde dat de dokter uitcheckte. Ik dacht niet dat het een melanoom was, maar ik dacht dat het een plaveiselcelcarcinoom of zoiets zou kunnen zijn. Het bleek helemaal niets te zijn. Maar mijn fantastische en vriendelijke dermatoloog vond een superdonkere (en vrij kleine) mol op mijn dij - vlak naast een sproet die ik mijn hele leven had gehad - dat hij wilde biopsie. Hij wist absoluut niet of het helemaal iets was ... maar het was de biopsie waardig.
Toen de goede dokter zelf een week later de resultaten noemde, wist ik dat het niet goed was. Hij vertelde me dat het melanoom was, maar dat het dun was (dat is goed, want hoe dieper het in de huid komt, hoe groter de kans dat het zich heeft verspreid). Ik huilde en huilde terwijl een medewerker me weefsels bracht.
Op dit moment werd alles een veel grotere situatie om te beheren dan ik ooit had kunnen voorzien, zelfs met mijn redactionele kennis. Zie je, je denkt waarschijnlijk dat ik naar binnen zou gaan, de mol eruit zou halen bij het kantoor van de dokter en op weg zou zijn ... misschien met een paar steken. Nee kan doen met melanoom. Ik ging terug voor een consult met mijn derm en we spraken over de twee chirurgen die hij aanbeval. Ik heb een vriend meegenomen voor het geval ik te boos was om de juiste vragen te stellen of informatie te bewaren.
Vervolgens een bezoek aan de chirurg die toevallig een topmelanoom was bij Memorial Sloan Kettering, een van de beste kankerziekenhuizen van het land. Dr. Coit en zijn team waren geweldig toen ze me spraken over wat er daarna zou gebeuren en zagen hoe ik nog een paar keer uit elkaar viel in hun kantoren. Weet je, ik was vijf jaar eerder een vriend van melanoom kwijtgeraakt en het was alles wat ik kon bedenken.
Gelukkig was mijn chirurg er ook van overtuigd dat we dit al vroeg hadden gevangen, maar we besloten toch om de lymfeklieren in mijn lies en onderbuik te testen om er zeker van te zijn dat er geen kankercellen waren verspreid. Nogmaals, dit is geen eenvoudige verwijdering van de mol. Ik was onder algemene anesthesie (hoewel het poliklinisch is) en verliet het ziekenhuis met een diepe incisie van 5 inch en steken in mijn rechter bovenbeen en twee kleinere in mijn lies en onderbuik.
Nadat een vriend me naar huis had geholpen, was ik dagenlang volledig huisgebonden en sprong ik op pijnmedicijnen. Naar de wc gaan was een hele klus zowel vanwege mijn hoofdincisie als vanwege het feit dat de knooppunten in de onderbuik behoorlijk diep zitten, zodat ze door lagen spiermassa's, enz. Moesten snijden om bij hen te komen. In principe was het alsof je een blindedarmoperatie had, pijngericht. En het was moeilijk om rechtop te zitten.
Tegen de tijd dat mijn knooppuntresultaten anderhalve week later weer terugkwamen, was ik weer aan het werk maar hinkte nog steeds rond. En ik zou zeker niet snel oefenen. Maar ik was gezond en kankervrij ... en ik had minder om het 5-inch litteken kunnen krijgen dat ik nu altijd op mijn been zou hebben.
Ik hou echt van mijn benen. Ze zijn mijn beste troef. En ze zijn voor altijd gebrekkig met dit grote oude litteken en de inkepingen in mijn dij. Ja, het andere waar ik niet echt aan dacht, was hoeveel weefsel ze ook zouden moeten innemen onder de melanoomsite. Maar weet je wat, nadat ik door deze operatie was gegaan en in een wachtkamer zat met mensen die volop bezig waren met het bestrijden van kanker op een manier die ik gelukkig niet hoefde, ben ik er helemaal OK mee. Ik draag het als een ereplaat en heb geen probleem om korte broeken en rokken te dragen zoals ik altijd deed.
Ik weet zeker dat ik een ander persoon ben na een melanoom. Ik ben nog steeds een neurotisch type, een New Yorker, maar ik probeer niet zozeer te zweten als ik. En ik ben veel proactiever over mijn gezondheid - en niet alleen over mijn driemaandelijkse dermbezoeken. Mijn tandarts, oogarts en gynaecoloog moeten allemaal speciale controles op mij uitvoeren nu ik een melanoom-overlevende ben en ik nooit later een afspraak met een van hen opnieuw zal plannen. En ik voelde de behoefte om mijn lichaam sterker te maken - de afgelopen twee jaar ben ik rigoureuzer en regelmatiger in mijn workouts geweest dan ik in tijden was geweest. (Bedankt SoulCycle!)
Meestal ben ik gewoon dankbaar. Voor alles wat mij niet is overkomen, zodat de rest van mijn leven dat kon.
