Elke acht maanden woonde ik elke ochtend in Rangoon, Birma - een natie die, in de ijzeren greep van een harde militaire dictatuur, al tientallen jaren min of meer was afgesloten van de rest van de wereld - een mevrouw genaamd Mrs. Campbell zou van toepassing zijn een lichtgele pasta genaamd Thanaka op mijn wangen, neus en voorhoofd.
Het was 1979 en mevrouw Campbell - geboren uit een Engelse vader en een Birmese moeder in de richting van de staart van de Britse Raj - was mijn leraar. Elke dag reisde ze over Rangoon (nu Yangon genaamd) met een kleine hoeveelheid Thanaka genesteld in haar tas, een poeder gemaakt van de schors van een boom die groeit in Birma en al eeuwenlang een Birmese schoonheidsprinte is. Terwijl ze het in een gladde pasta met een beetje water mengde, vertelde ze me dat het mijn huid zou beschermen tegen de harde stralen van de tropische zon en dat het de komende jaren zacht, glad en helder zal blijven.
