Hoe geprikkeld zou je zijn om een Olympische medaille te winnen? Behoorlijk goed, psyched, toch? Dat komt waarschijnlijk omdat je geen kans hebt om er ooit een te krijgen.
Als je echt aan het rennen bent, is het niet zo eenvoudig.
Terwijl de camera aan het einde van een evenement in Londen op het podium staat, is de kans groot dat je zoiets ziet: een stralende gouden medaillewinnaar, zwaait en de woorden toespreekt in het volkslied van haar land; een bronzen winnaar die er kennelijk heel blij mee is; en een glimmende zilveren medaille die aan de hals hangt van iemand die eruitziet alsof ze op dit moment alleen maar ergens anders is. Denk aan McKayla Maroney na de kluis op zondag. Of een in de val gelopen Viktoria Komova na de all-round training van afgelopen week.
MEER : Echte levensverhalen na de Olympische Spelen
Krijt tot "counterfactual thinking", verklaart psycholoog Thomas Gilovich van de Cornell University. In zijn vaak geciteerde onderzoek uit 1995 onderzochten Gilovich en zijn medewerkers hoe gelukkige zilveren medaillewinnaars leken op hun evenementen. In een notendop: niet zo gelukkig. Het probleem, schrijft hij, is dat counterfactual thinking - het verleden voorstellen zoals het zou zijn geweest, in een koor van coulda-woulda-shouldas - je regelrechte verachting kan brengen, zelfs in een tijd van grote prestatie.
"De manier waarop we de dingen evalueren, hangt af van ons referentiepunt", zegt professor aan de University of Texas en YouBeauty Psychology Advisor Art Markman, Ph.D. "Als je verliest, besteed je veel tijd aan het nadenken over alles wat je anders had kunnen doen waardoor je mogelijk zou winnen. Het maakt de zilveren medaille-ervaring teleurstellend. "
Tijdens de prijsuitreiking, wanneer de hele wereld is gericht op het eren van drie van de grootste atleten op de planeet, kan de zilveren medaillewinnaar het podium opzoeken en denken, dat had ik kunnen zijn . In plaats van te genieten van het positieve, wentelt ze zich in negatieve gedachten, gefixeerd op de tiende van een punt, de milliseconde, de wiebelige landing die haar behoedde voor de ultieme droom. Ondertussen kan een bronzen medaillewinnaar zich het veld achter haar voorstellen en zeggen: ik had niets kunnen hebben, maar hier ben ik!
Markman wijst er soms op dat het waarschijnlijk makkelijker is om veel te verliezen: "Als Usain Bolt je in de 100 meter fakkelt, weet ik niet zeker of je je zo verschrikkelijk gaat voelen." Met andere woorden, als je ' re tegen de snelste man in leven, je verwachtingen kunnen anders zijn.
MEER : Het geheim van Chinese Olympiërs voor verbeterde atletische prestaties
En dat is, volgens Markman, de sleutel tot een goed gevoel over goed doen, zelfs als je mogelijk beter had kunnen doen. "Je moet bereid zijn om succes te definiëren op een manier die realistisch is, " adviseert hij. "Hoog in het vaandel plaatsen kan heel motiverend zijn, maar op een gegeven moment moet je een stap achteruit zetten en zeggen:" Ik had dit doel en het heeft het niet bereikt, maar laten we wel wezen, dit was een opmerkelijke prestatie. "
Belangrijker nog, voegt hij eraan toe, laat faalangst je niet weerhouden om te proberen. Markman is van mening dat we, als we geconfronteerd worden met beslissingen om te handelen of niet te handelen, allemaal een achterlijk perspectief op het leven moeten nemen. "Stel je voor dat je terugkijkt op je leven als een oude persoon, " zegt hij. "Mensen betreuren de dingen die ze hadden kunnen doen en niet hebben gedaan, de acties die ze niet hebben gedaan. Een Olympische atleet zal misschien niet winnen, maar ze moet een Olympische atleet zijn en dat is behoorlijk verbazingwekkend. "
MEER : Olympische helden - waar zijn ze nu?
Natuurlijk, als je een kind bent en je dicht bij goud staat, is dat soort perspectief waarschijnlijk buiten bereik. Dus, hoe vaak ziet de winnaar van de zilveren medaille eruit alsof ze net haar ijsje heeft laten vallen? Klik door de galerij hieronder voor enkele Sad Medal Moments uit Londen 2012.
