De wetenschapper: Claudia Aguirre, Ph.D., een neurowetenschapper die werkzaam is in de huidverzorgingsindustrie
Het Antwoord: In dit tijdperk van Tan Mom en tiener-tanorexia, is het gemakkelijk om te zien dat bruinen een risicovol gedrag is dat een persoon verslaafd kan krijgen. In de afgelopen tien jaar zijn er een aantal onderzoeken naar voren gekomen die wijzen op het verslavende potentieel van zonnebank, ondanks of ondanks een groeiend besef van de gevaren daarvan. In een artikel uit mei 2012 in het tijdschrift Addiction Biology bleek dat UV-straling - net als suiker of drugs - beloningscentra in de hersenen van gewone leerlooiers activeert. Sterker nog, een studie van de Harvard Medical School uit juni 2014 wees uit dat blootstelling aan UV bij ratten een heroïne-achtig effect heeft, waardoor ze goedhorenden endorfines produceren, pijndrempels verhogen en onthoudingsverschijnselen later veroorzaken.
Maar in tegenstelling tot verslaving aan heroïne en andere opiaten verliezen mensen hun baan niet of brengen ze anderen schade toe alleen maar om een dosis zonneschijn te krijgen. Frequente bruining, blijkt uit onderzoek, is vergelijkbaar met verslaving aan nicotine, en de onderliggende oorzaak kan te maken hebben met een lichamelijke dysmorfe aandoening, een psychische aandoening die wordt gekenmerkt door preoccupaties met ingebeelde of kleine afwijkingen in het uiterlijk. Dit zou zich kunnen vertalen in zonzoekend gedrag als een manier om met negatief zelfbeeld om te gaan, wat dan een levenslange zoektocht kan worden om nooit meer bleek te zijn.
Het is mogelijk dat de drang naar bruin adaptieve wortels heeft: Mensen hebben zon op hun huid nodig om vitamine D te maken. Maar er zijn manieren om D te krijgen die geen significant risico op melanoom met zich meebrengen, zoals het beperken van je tijd in de zon zonder zonnebrandcrème tot ongeveer 15 minuten per dag (helemaal om zonnebanken te vermijden) en vitamine D-rijk voedsel te eten, zoals magere zuivel en champignons.
